گنجه شیرینی

روز تولد همیشه باید خوب باشه. بدون استثنا.

امروز یه نفرو کشتم، توی دو صفحه و حتی خودمم ناراحت شدم.

امروز راب استارک هم مرد برای بار دوم و اینبار تصویری، حقیقتن تصویر تاثیر گذارتر از کلماته، اما اگه با اون کلمات راب رو نمیشناختم، اینقدر بهت زده نمیشدم. توی کتاب راب شمایل قدیس واری داره که همیشه از دور توصیف میشه، اما توی فیلم راب هیچ چیزی بیشتر باقی شورشی ها نیس و واقعن از زنش متنفرم، تو کتاب خیلی بهتر بود. مثل همشون، و همون کارا رو میکنه. دیدن مرگ راب کتاب بود که ناراحتم کرد.

اما نکته جالب اینجاست که جافری به همون چندش اوریه و بیچاره تیون (:

ارتیمانی هم صحیح و سالم رسید خونه، و این فقط یه تشابه اسمیه ^_^ ارتیمانی گیاه خوش تیپیه که نرگس برای تولدم اورد. هر چند نیمچه جشنمان افتاد برای فردا که جناب امیرعباس میاد و افتخار اشنایی با عمه قوری، هدیه مریم، رو پیدا میکنه. 

فردا باید برم ازمایش بدم، میترسم یه خرده و ته دلم میخوام یه چیزیم باشه نمیدونم چرا ولی دله دیگه  دس خود ادم نیس:)

گفتم به عنوان هدیه تولد از لباسای سیرکل شاپ میخوام، هر چند فعلن بستس ولی تا عید شاید جور شد و برام گرفتن. طرح جدید هم میخوان بزنن و شاید یکیش انقد قشنگ باشه که دیگه همشونو نخوام ^_^

روز تولد همیشه باید خوب باشه. بدون استثنا.

اما لزومن یه روز معمولی هم هست و روز های معمولی فقط معمولین، نه خوب و نه بد.

اینجانب این نیمچه داستان را در عرض یه روز سمبل کردم برا یه مسابقه. خیلی زودتر میخواستم بذارمش ولی نمدونم چرا یادم رفت ^_^ جان مادرتون چارتا نظر بدین. امید داشته باشم به از اخر اول نشدن یا نه؟

واین هم داستان گرام.

.

.

.

خون از دهان چکه میکرد و روی شمشیر و دستی که هنوز هم به ان چسبیده بود میریخت. کاردی از کنار چشم راست سر را سوراخ کرده بود.انگشتان سرد و یخ زده را از شمشیر جدا کرد. شمشیر ساده ای بود اما نه بی ارزش. روی قبضه اش طرح ظریفی از یک درخت حکاکی شده بود. تیغه را با گوشه لباس مرد تمیز کرد و سُرش داد توی غلاف خالی. دست کرد در لباس های مرد و یک قمقمه فلزی و چند سکه مسی پیدا کرد. قمقمه را به کمربندش اویخت و سکه ها را در کیف کوچکش گذاشت.

تمام دشت پر بود از مردان مرده‌ای که داشتند زیر افتاب دم ‌غروب می پوسیدند ، سلاح هایی که منتظرش بودند و کلاغ هایی که هر لحظه گوشت به دهان برمی‌خاستند. کمی دورتر سر پر از موهای سیخِ قهوه‌ای برادرش "راهمان" که خم شد بود روی پشته ای و با چیزی کلنجار میرفت، پیدا بود. اسبها هم کمی دورتر از او زیر جسدها دنبال علف میگشتند.

فریاد زد "کمک نمی‌خوای؟"

نفس نفس میزد و صدایش بریده بریده می امد "خیلی سنگینه،شاید بتونی کمک کنی با هم درش بیاریم."

غلاف را در دستش پایین و بالا کرد، وزن درستی داشت. خیلی خوب در بازار "ماکون" فروش میرفت."چیه؟"

-"یه شمشیر، باید ببینیش. بد جور گیر کرده، اَاَاَه!"

راهمان یک هو عقب کشید و خیره شد به انگشتان دست راستش. با دست دیگرش انرا چسبید و خم شد و فریاد لرزانش بلند شد. "راکو" یک لحظه خشکش زد از برق خون تازه و بعد پاهایش کار افتاد. بند غلاف را دور شانه‌اش انداخت و دوید سمتش. راهمان به زانو افتاده بود و خم شده بود به سمت جلو. صورت زردش خیس عرق بود و چشمهای خاکستریش خیس اشک. سر خورد کنارش.

-"یه... چیزی، یه‌چیزی.. اونجاست." صدایش خفه بود.

-"بذار ببینمش! بیارش جلو بذار دستتو ببینم!"

دست لرزانش را جلو اورد. زخم سطحی بود. از زیر اخرین بند شصتش تا کنارۀ چپ مچش. خون اما به شدت بیرون می جوشید. نفس عمیقی کشید و خنده‌اش گرفت. لعنتی. به خاطر این زخم کوچک؟ دست کرد توی کیفش. کمی پوست خشک "مانک" و دستمال سرخی که "وانا" موقع خداحافظی داده بود را بیرون اورد.

-"منو مسخره کردی راهم؟ به خاطر همین؟ خرس گنده! ترسوندیم."

پوست را روی زخم گذاشت و دستمال را محکم پیچید دور دستش.

-"شمشیره کجاست؟"

انگار راهم کمی به خود امده بود، سرش را بالا اورده بود و رنگش هم برگشته بود. دست باندپیچی شده اش را حرکت میداد.

-"فقط به خاطر این زخم نبود."

همانطور که وسایلش را برمیگرداند توی کیف، سرش را تکان داد.

-"پس به خاطر چی بود؟"

صورتش درهم رفت. " بهت گفتم! یه چیزی، یه چیز سیاه اونجا بود. چشمهاش برق میزد. گیر افتاده بود. زیر اونا." و به کپه ای از اجساد اشاره کرد که به صورتی غیرعادی روی هم تلنبار شده بودند. کلاغی از پشت کپه قارقارکنان به هوا پرید.

-"یه چیز سیاه ها؟ مثلا یه کلاغ که دنباله گوشته؟احمق دیوونه!"

-"قسم میخورم یه کلاغ نبود."

-"ظاهرن که بوده"

بلند شد و چند قدم به سمت کپه برداشت. حس خوبی نسبت به ان نداشت. چهار انگشت مانده بود تا غروب، شاید باید زودتر میرفتند. شاید راهم درست دیده بود، شاید واقعا چیزی ان زیر بود. حتی نگاه کردن به ان داشت دلش را اشوب میکرد.

"نزدیک غروبه، به اندازه کافی شمشیر جمع کردیم، با همین یه دونه هم – اشاره کرد به غلاف دور شانه اش-  میتونیم زندگیمون رو واسه چند ماه تامین کنیم. وقتی هم واسه تلف کردن نداریم، ارتش "لانتریم" تا پس فردا میرسه ماکون. یادت که نرفته اگه بعد از اونا برسیم اونجا، تمام مردایی که ممکنه ازمون چیزی بخرن رو میکشن. اونوقت باید تا خود "سیراف" دنبالشون بریم و غنیمتا رو به شاه "میرکان" بفروشیم."

-"اون شمشیر، قبضه‌اش طلایی بود و روش یه یاقوت گنده بود. به نظرت چقد براش پول میدن؟ به نظرت کی میخرتش؟"

کلمات راهم خورد توی گوشش. شمشیر طلایی، یاقوت، "راسگ" معروف؟ اما اینجا؟ انقدر دور از پاییتخت. اینقدر دور از سیراف؟ کلمات روی زبانش سنگینی میکردند.

-"راس..."

-"اره. راسگ بزرگ منم به همین فکر کردم. ولی اگه درش نیاریم. هیچ وقت نمی فهمیم."

-"اما وقت..."

-"احمق شدی راکو؟ اونا صد و پنجاه هزار سواره‌نظام با دویست هزار پیاده‌نظام با زره های سنگین و ما دو نفر ادم سبکیم با دوتا اسب سریع."

-"نصف روز عقبیم."

-"خوب باشیم! شرط میبندم تا حالا به "سیگون" هم نرسیدن. بعلاوه میتونیم از تنگه بریم."

-"به چی فک میکنی راهم؟" هنوز هم بدگمان بود.

-"به زندگی خوب تا اخر عمرم!"

-"با یه شمشیر؟ پس اون چیزی که گفتی چی؟"

-"شاید همون کلاغ بوده!"

گیر کرده بود بین دوراه. لعنتی! باید میرفتند. با این حال احمقانه بود. میدانست که دارد وسوسه میشود."خدا لعنتت کنه راهم. باشه تو بردی، فقط بگو کجاست"  

مثل بچه ها خندید. از جا پرید و به سمت کپه رفت.

****

ان زیر هیچ چیز نبود، جز جسد های زره پوش در حال فروپاشی. اما یک جسد خاص تر از بقیه بود. زره و شمشیرش تماما از طلا بود. روی تخته سینه‌ زره باشکوهش، طرح درختی عظیم و پر جزئیات بود."امکاسال"، درخت زندگی، نشان سلطنتی. راهم خم شد و شمشیر را از انگشتان سیاه شده "راسگ" بزرگ، برادر پادشاه و شجاع ترین فرماندۀ او، بیرون کشید.

-"زره رو هم برداریم؟"

-"چه بلایی سر ما میاد راهم؟ هیچ وقت فک نمیکردم انقدر جدی باشه. به نظرت پدر کجاست؟ یا بقیه؟ "نیاف"، "سم" یا... وانا؟"

میتوانست قطره اشکی که داشت جان میگرفت را احساس کند. بعد از پنج سال، تازه داشت دلتنگ میشد. حالا که احساس میکرد شاید هرگز نبیندشان.

-" دلت برای اون زندگی تنگ شده راکو؟"

اشکش فرو غلتید."نه، اون زندگی نه. ولی دلم برای همه تنگ شده، حتی پدر. اگه دیگه نبینیمشون چی؟"

-"چه فرقی داره؟ همینطوریم پنج ساله ندیدیمشون. ما عاق شدیم راکو. هیچ برگشتی نیست. تو دیگه نه پدری داری، نه خواهری و نه حتی وانا رو. شاید تا الان به عقد یکی از اشراف زاده های اطرافش در اومده باشه. پنج سال مدت کمی نیست. شاید حتی بچه داش..."

-"خفه شو، راهم!"

-"چرا؟ تا چشماتو روی همه چیز ببندی و برگردی جایی که هیچی انتظارت رو نمیکشه؟"

-"باید شمشیرو برگردونیم قبل از اینکه لانتریم به پاییتخت برسه. شاید هنوز خبر نداشته باشن. چقد طول میکشه یه پیک از اینجا برسه پاییتخت؟"

راهمان دستهایش را فرو کرد در موهایش. چشهایش را گرداند و لبخند زد.

-"زودتر از یه پیک میرسیم، بهتریناشون سه روز و نیمه میرن. اگه از تنگه بریم، دو روزه میرسیم."

-"ممنونم" دلش میخواست در اغوش بگیرتش.

-"باید قول بدی، توی ماکون صبر کنیم و شمشیرا رو بفروشیم. باید با پولش غذا بگیریم، برای خودمون و اسبها." و شمشیر را هل داد توی بغل راکو. زود باش. بپر روی اسبت" و خودش از جلو رفت.

راکو لحظه ای خم شد و خیلی ارام انگشتر نگین سبز شاهزاده "راسگ" را بیرون اورد و به انگشتش کرد. و بعد خیلی سریع به سمت اسبها رفت.

-" به نظرت دانا هنوزم منتظرمه؟"

راهم از زین اسب بالا رفت."نه!"

-"خیلی بیرحمی." و خودش را بالا کشید.

-" یه جنگ در پیشه راکو. باید بی رحم بود."

چقدر دلش برای خانه تنگ شده بود و برای وانا. راهم دستمال را از دور دستش باز کرد. خون بند امده بود و زخم رویه گرفته بود.

-"دیگه بهش نیازی نیست"

دستمال را بویید و در کیفش گذاشت.

این پست صرفا برای سوزاندن دل انسیه اس. (:

هر ضعف انسان یه ترسه و هر ترسش یه ضعف. اگه ضعیفی، از قوی بودن میترسی و ضعیف میمونی و اگه میترسی قدمی برای قوی شدن برنمیداری، پس ضعیفی.

همه ادما ضعیفن. به هیچ وجه هم درجه نداره. همه ما ادمها نهایت ضعفیم در دنیا. ضعفی که کاملن عام رشد میکنه.

مهم اینه که چقدر میدونیم که ضعیفیم. وقتی قبول کنی که ضعیفی، وقتی بپذیریش. دیگه ازش ضربه نمی خوری، دیگه ازش نمی ترسی و دیگه ضعیف تر نمیشی.

ولی فهمیدن با پذیرفتن یکی نیست، من نمیتونم ضعف خودم، رو ذات شیطانیم رو از حیاط پشتی ذهنم نزدیک تر بیارم. نمیتونم بشونمش رو مبل و تو چشاش نگاه کنم. چون میترسم و این ضعفه.

ترس بدترین لازم زندگی ماست.

چن وقته دارم فک میکنم. چطور همچین عقایدی دارم؟ چطور چنین چیزهایی رو پذیرفته ام؟چقدر میتونم خودمو تو دسته هایی بذارم که ادما برای خودشون درست کردن؟

وقتی بزرگ شد میتونم بهش بگم عزیز خاله بیشترین نظرات وبلاگمو پستای تو خورده (:

امیر بهت زده |:

یه نکته وجود داشت توی فیلمه که به نظرم جالب بود. اینکه تو از چیزی میترسی که ببینیش. اینکه یه جسم اروم اروم به قصدکشت بهت نزدیک شه تو رو میترسونه. ولی ایدز تو رو نمیترسونه.

تو نمی بینیش.

ایدز هم مون طور اروم اروم پیش میره و اگه بگیرت میکشتت ولی تو نمی بینیش. پس اگه به جیمی میگفتن تو ایدز داری ایا انقد میترسید؟ اینقدر منتظر مرگش بود؟