گنجه شیرینی

تمام مشکلات ما از همین شک شروع میشه. نه اینکه شک بد باشه که دقیقا عکسش. شک مقدمه یقینه. تا شکی نباشه یقینی به وجود نمیاد. و من شدیدا اسیر شک ام. 

ای کاش می فهمیدیم شک بهترینِ توانایی های انسانه.

جدیدا خیلی دارم چرت میگم

الان که نظرای پست قبل رو خوندم این فکر به نظرم اومد. 

چه باعث میشه به دیگران اعتماد کنیم؟

من لزومن حقیقت رو نمیگم که تا حد ممکن سعی میکنم حقیقت رو بپوشونم. نه فقط من که همه ادما اینطورین. اصن رمز برای پنهان کردن درست شده. تفاوت فقط در اون حقیقتی که پنهانش میکنیم. یه نفر اطلاعات مالیش رو پنهان میکنه، یه نفر دوست دختر/پسراشو از زن/شوهرش. و یه نفرم خودش رو. 

هیچ کسی وجود نداره که چیزی رو پنهان نکنه.

چی باعث میشه که فک کنین من حقیقت رو میگم؟ حتی تو پستای این وبلاگ؟

من تو پینترست اکانت دارم. از این ور تابستون که فیلتر شد دیگه خیلی نمیرم ولی خوب همچنان روزی ده تا ایمیل برام میفرسته. و پیشنهاد میده که فلان عکس رو ممکنه دوست داشته باشی و فلان ادم عکسای باحالی میزاره. 

چیزیکه این وسط مهمه، اینه که من امروز واقعن ترسیدم از اینکه یه ماشین، برنامه یا هرچی چطور اینقد خوب منو میشناسه؟ درسته که خودم این امکان رو بهش دادم ولی بازم انقد منو میشناسه که باعث شه برم سراغ قند شکن. 

و این اصلا ربطی به ترس از هوش مصنوعی و خیانت روباتا به ادما و این چرت و پرتا نداره. تازه استقبالم میکنم ازشون. 

قضیه کاملا شخصی من ادمیم که وقتی یکی باهام حرف میزنه تو چشماش نگا نمیکنم تا نفهمه چی فک میکنم. شاید عجیب باشه ولی من میترسم از اینکه یه نفر دیگه منی که هنوز خودمم کامل نمیشناسمش رو بشناسه.

میخواستم خاطره بنویسم اول، ولی مارا چه به خاطره که اصن بلد نیستم تعریف کنم.

حقیقتش الان تصویر برام یه خرده تاخیر داره که مال بی خوابیه. یعنی اول سایه انگشتم میره کلید بعد بعد خود انگشتم. 

یعنی اینکه حالم خوش نیس. دو شبه نخوابیدم مثه ادم.

دیشبم عوض اینکه به زبان فک کنم داشتم به اندیشه خوندن خواهر گرامی گوش می دادم. و یه تیکه اش جالب بود "دانشمندان عقیده دارند حتی اگر خدایی وجود نداشته باشد باید انرا به عنوان یک حقیقت در جامعه به وجود اورد تا انرا به نظم رساند" 

من هذا الباب گوش کنید اهنگ Smoke and Mirror گروه Imagine Dragons را و ایمان بیاورید.

پ.ن. میدونم عنوان غلطه ولی قشنگه (:

سخته که یه روزم شده خود انارشیستت رو سرکوب کنی که بتونی به کتابب دینی سوم دبیرستان باور داشته باشی. اما حالا یه تجربه جدید دارم و عقاید انارشیستیم قویتر شده :)

انارشیسم من یه انارشیسم کاملا مذهبیه و از این لحاظ با تولستوی موافقم هرچند از نوع اسلامی :)

-: "متاسفم."

تنها چیزی بود که می توانست بگوید بدون اینکه اشک هایش سرازیر شوند. متاسفم متاسفم متاسفم. به خاطر همه چیز. خم شد و شانه های زن را گرفت. چه کاری میتوانست برای این هیکل مچاله شده از رنج و غم بکند، به جز متاسفم گفتن؟ ایکاش زن انطور به زانو نمی افتاد. ایکاش بلند میشد. ایکاش میرفت. می رفت و در خلوتش اشک میریخت برای رنج هایش. ایکاش زن میدانست رنجی که به او میدهد بسیار بیشتر از مال خودش است.

رنج بی عرضه بودن. رنج عذاب دیگران در جلوی چشمانت وقتی هیچ نمیتوانی بکنی.

مری جوابت :)

گاهی اوقات همین که ذهنت گولت میزنه به ضررته. مطمئنن توی این مورد اینکه من بدونم بالاخره افسرده ام یا نه بیشتر به نفع منه تا اینکه یه جایی این وسط تو یه برزخ باشم. اگه نباشم که خدا رو شکر ولی اگه باشم اون وقت باید تغییرش بدم. ذهن من در برابر تغییر فوق العاده مقاومت میکنه و این مقاومت رو اینجوری نشون میده که منو گول بزنه تا فک کنم چقد همه چیز خوبه درحالی که همین ذهن من داره از درون می پاشه ایا این محافظت کردنه؟ گاهی اوقات درسته ولی نه همیشه.

فقط ساعت رو نگا کنید.

و من دارم دفتر فیزیک مینویسم. تازه رفتم فصل دو.

این اقتضای شهرهای صنعتیه که مردم افسرده و دلمرده ای داشته باشه. فقط هم مربوط به اینجا یا الان نیست، همیشه بوده و به نظرم همیشه هم هست.اما به نظرم نباید اینقد باشه، نه اینقدری که توی ادم های اطرافم میبینم و اصلن هم مربوط به یه سری نیست. و نه اینقد که میترسم منم بشم.

حقیقتش دارم کم کم میترسم از اینکه نکنه اینا همه تظاهر باشه به شاد بودن هر چند احساس میکنم که حتی از غمم هم لذت میبرم. ولی میترسم از اینکه حتی خودمم گول زده باشم.

ایکاش انقد ذهن پیچیده ای نداشتیم.